H επιστροφή της μύγας
Θα επιστρέψω μια μέρα σε αυτά που άφησα πίσω μου ,ξεκινώντας από την αρχή, κάνοντας ένα μεγάλο κόκκινο κύκλο ,ψάχνοντας πάλι τις μοβ ανεμώνες και τα κίτρινα κρίνα του αγρού. Τρέχοντας στους δρόμους κάτω από τα γκρίζα σύννεφα του χειμώνα, βλέποντας μέσα από τη ροζ ομίχλη θα σχηματίζω ξανά τη ζωή που είχα αφήσει πίσω μου ,αφήνοντας για άλλη μια φορά μια ζωή...
Και εκεί κάπου στα δίχτυα της αυταπάτης και της ευτυχίας, μέσα από τις εισπνοές της θάλασσας και της ομίχλης όλα θα φαντάζουν δαφορετικά και όλα ίδια, εγώ και το ποδήλατο, ο πατέρας , η μητέρα, η γιαγιά και ο παππούς μα όλα αυτά είναι πολύ μακριά και η ζωή είναι διαφορετική ας γύρισα πίσω ξανά...
Γαλάζιος ουρανός ,θάλασσα καφέ, ποτάμι θρασύ, ήλιος παγωμένος, φωτεινός, μάτια νοσταλγικά ,μυαλό καρφωμένο πίσω, νους καρφωμένος μπροστά, καρδιά κολλημένη πίσω, μετέωρη στο παρελθόν και το παρόν, ερωτευμένη με τα πέρυσι...εγώ, εσύ, εμείς, αυτοί, όλα εδώ, όλα εκεί, κύκλους κάνω, κύκλους φτιάχνω, και τίποτα δεν αλλάζω, χορεύω στη μετέωρη τούτη νύχτα...
...άντρα μοιάζεις με εκείνες τις κόκκινες μορφές της νύχτας, άντρα λάμπεις πίσω από τα χλώμα στάχυα του φθινοπώρου, χάνεσαι και βουλιάζεις στη λάσπη που κατέβασε ο θυμωμένος ποταμός, τα χέρια μου κλαδιά να αγκαλιάσουν την άνοιξη της μέρας, τα χέρια μου μαχαίρια να χαράξουν δρόμους επιστροφής, όμως άντρα κοιμάσαι σα μωρό πίσω από τις λάμψεις των αστεριών κι εγώ πολύ μικρή για να αδράξω αυτόν τον ύπνο...
Φύλλα – φτερά , σύννεφα – πουλιά , κύματα , άσπρα, μεγάλα, καφετιά , λασπώδη, γκρίζα, κρύα, παγωμένη θάλασσα, τα βήματά μου βούλιαξαν στην άμμο και δεν κουνιούνται πια. Και η μύγα,επέστρεψε, γύρισε πίσω συντροφεύοντας εσένα καινούριε ταξιδιώτη στο αέναο ταξίδι που χάραξες ... βρήκες εκείνον και του ψιθυρίσες όσα σου είπε εκείνη η μύγα, η ενοχλητική για τους άλλους, μα η συντροφιά εκείνου και η δική σου τις τελευταίες μέρες της ζωής σου...τις ύστατες ώρες που έπαιρνες τις ανάσες σου σε αυτόν τον κόσμο... «είμαι εδώ κόντα σου, τα ζουζουνίσματά μου είναι το τραγούδι μου για σένα, τα μυγοκαθίσματά μου είναι το χάδι μου για σένα , τα εκατομμύρια μάτια μου είναι τα όνειρά μου για σένα,το πέταγμά μου είναι η σκέψη μου για σένα...
η επιστροφή μου είναι ο θάνατος μιας εποχής και η γέννηση μιας άλλης ιστορίας , μιας άλλης πορείας, μιας άλλης ζωής».
Θα επιστρέψω μια μέρα σε αυτά που άφησα πίσω μου ,ξεκινώντας από την αρχή, κάνοντας ένα μεγάλο κόκκινο κύκλο ,ψάχνοντας πάλι τις μοβ ανεμώνες και τα κίτρινα κρίνα του αγρού. Τρέχοντας στους δρόμους κάτω από τα γκρίζα σύννεφα του χειμώνα, βλέποντας μέσα από τη ροζ ομίχλη θα σχηματίζω ξανά τη ζωή που είχα αφήσει πίσω μου ,αφήνοντας για άλλη μια φορά μια ζωή...
Και εκεί κάπου στα δίχτυα της αυταπάτης και της ευτυχίας, μέσα από τις εισπνοές της θάλασσας και της ομίχλης όλα θα φαντάζουν δαφορετικά και όλα ίδια, εγώ και το ποδήλατο, ο πατέρας , η μητέρα, η γιαγιά και ο παππούς μα όλα αυτά είναι πολύ μακριά και η ζωή είναι διαφορετική ας γύρισα πίσω ξανά...
Γαλάζιος ουρανός ,θάλασσα καφέ, ποτάμι θρασύ, ήλιος παγωμένος, φωτεινός, μάτια νοσταλγικά ,μυαλό καρφωμένο πίσω, νους καρφωμένος μπροστά, καρδιά κολλημένη πίσω, μετέωρη στο παρελθόν και το παρόν, ερωτευμένη με τα πέρυσι...εγώ, εσύ, εμείς, αυτοί, όλα εδώ, όλα εκεί, κύκλους κάνω, κύκλους φτιάχνω, και τίποτα δεν αλλάζω, χορεύω στη μετέωρη τούτη νύχτα...
...άντρα μοιάζεις με εκείνες τις κόκκινες μορφές της νύχτας, άντρα λάμπεις πίσω από τα χλώμα στάχυα του φθινοπώρου, χάνεσαι και βουλιάζεις στη λάσπη που κατέβασε ο θυμωμένος ποταμός, τα χέρια μου κλαδιά να αγκαλιάσουν την άνοιξη της μέρας, τα χέρια μου μαχαίρια να χαράξουν δρόμους επιστροφής, όμως άντρα κοιμάσαι σα μωρό πίσω από τις λάμψεις των αστεριών κι εγώ πολύ μικρή για να αδράξω αυτόν τον ύπνο...
Φύλλα – φτερά , σύννεφα – πουλιά , κύματα , άσπρα, μεγάλα, καφετιά , λασπώδη, γκρίζα, κρύα, παγωμένη θάλασσα, τα βήματά μου βούλιαξαν στην άμμο και δεν κουνιούνται πια. Και η μύγα,επέστρεψε, γύρισε πίσω συντροφεύοντας εσένα καινούριε ταξιδιώτη στο αέναο ταξίδι που χάραξες ... βρήκες εκείνον και του ψιθυρίσες όσα σου είπε εκείνη η μύγα, η ενοχλητική για τους άλλους, μα η συντροφιά εκείνου και η δική σου τις τελευταίες μέρες της ζωής σου...τις ύστατες ώρες που έπαιρνες τις ανάσες σου σε αυτόν τον κόσμο... «είμαι εδώ κόντα σου, τα ζουζουνίσματά μου είναι το τραγούδι μου για σένα, τα μυγοκαθίσματά μου είναι το χάδι μου για σένα , τα εκατομμύρια μάτια μου είναι τα όνειρά μου για σένα,το πέταγμά μου είναι η σκέψη μου για σένα...
η επιστροφή μου είναι ο θάνατος μιας εποχής και η γέννηση μιας άλλης ιστορίας , μιας άλλης πορείας, μιας άλλης ζωής».
0 σχόλια:
Post a Comment