Για σένα

Eίναι φορές που η ελπίδα κομματιάζεται, αποτεφρώνεται μαζί με τη νεκρή ψυχή και απλώνεται σε όλο τον αέρα οσμή σκοταδιού. Η φυγή πολλές φορές φαντάζει οπτασία, απάτη και άφθαστος σκοπός. Μια φυγή που δεν ορίζεται με εικόνες και σημεία του ορίζοντα, μια φυγή που δεν απαντά στα «γιατί». Φυγή από αυτά που πονάνε, φυγή από την ύλη και την αίσθηση. Και αυτή η μοναξιά ώρες ώρες φωλιάζει σε κάθε γωνιά, καταπλακώνει κάθε επιφάνεια απτή και μη απτή, ορατή κι αόρατη. Και άλλες φορές ο πόνος ακαθόριστος, παντοδύναμος επιβάλλεται παντού και οι λέξεις τότε χάνουν το νόημα τους, οι αναμνήσεις καίνε περισσότερο, οι στιγμές περνάνε σαν σκοτεινοί χορευτές κάνοντας φιγούρες χλευαστικές και άπονες, περιφρονώντας το βούρκωμα των ματιών και τον ακατάπαυστο κόμπο που δένει τα πάντα. Αντίο, αντίο στο πού, σε ποιον, σε τι, πάντα θα τα κουβαλάμε μαζί μας όλα, για να θυμόμαστε το άσπρο και το μαύρο, το κόκκινο και το μαβί, το μπλε του ωκεανού.
Κι όμως απάνω στης θάλασσας τα κύματα θα προσπαθήσω να αφήσω όλο μου το σώμα κι όλη μου την ψυχή για να έρθεις και να αγκαλιάσεις εκείνες τις γωνιές, τα μέρη αυτά τα απόκρυφα που ψάχνουν να κοιμηθούν σε γαλήνη, που ψάχνουν τα υπόλοιπα κομμάτια τους , κουρασμένα από το ταξίδι τους στο χρόνο. Η αντηλιά θα πέφτει επάνω τους, αφήνοντας να καθρεφτίζεται η γλυκιά μορφή σου στις άσπρες κορυφές των κυμάτων.
Και έπειτα όλο το χρυσάφι της φύσης και του ήλιου θα χυθεί παντού και θα σκεπάσει κάθε ροζ, κίτρινο, μοβ και μαύρο, αφήνοντας μόνο το κόκκινο της αγάπης και το μπλε της θάλασσας να ξεχωρίζει, το χώμα και το ύδωρ. Μέσα στα στάχυα θα κυλιόμαστε και μέσα στα καταγάλανα νερά θα αφήνουμε τον ύπνο να μας χαϊδεύει. Μέσα στα αρώματα και τους καρπούς των περιβολιών θα περπατάμε τα ζεστά μεσημέρια και ο ήλιος ψηλά επάνω στα κεφάλια μας θα καίει… μαζί με τους ήχους του ανέμου θα ταξιδεύουμε κι εμείς, αφήνοντας τη ζωή μας μετέωρη να κυλά και να τρέχει ... για πού ποιος ξέρει.