Ζητείται αστροναυτής

Ένα σαλιγκάρι που τον φώναζαν Σαλιάρη ήθελε να φτάσει μέχρι το φεγγάρι.

-Μα Σαλιγκάρι μου μικρό το φεγγάρι είναι τόσο μακρινό που θα κουραστείς . Αχ καημένε μου Σαλιάρη πώς να φτάσεις στο φεγγάρι αν δεν έρθει ένας αστροναύτης να σε πάρει;

-Μη στεναχωριέσαι βρε μαμά θα βάλω αγγελία στη "Χρυσή Ευκαιρία"...........................................................................................

.........................................................................................................................................................

.........................................................................................................................................................

τώρα αγκαλιά με το φεγγάρι βλέπω κάθε βράδυ το μικρό το σαλιγκάρι που τον

φώναζαν Σαλιάρη.

Σαν παραμύθι

Κι έφτασε ο άνεμος, είδε κάτω από τα ξερά φύλλα να ξεπροβάλλουν κάτι αδύναμα αγκαθάκια και απόρρησε ...τι να είναι αυτό; Φύσηξε με όλη του τη δύναμη και τα φύλλα σκορπίστηκαν σαν όνειρα στον αέρα. Εεεε ψιτ σκαντζοχοιρούλη ξύπνα αρκετά κράτησε η χιμαίρια νάρκη σου.... ε ψιτ πρέπει να ξυπνήσεις. Όμως ο σκαντζόχοιρος στεκόταν ακίνητος , κοιμόταν του καλού καιρού.
Τότε ήρθε και ο ήλιος έριξε όλες τις ηλιαχτίδες πάνω του ... αυτές σα χαρούμενα, άγουρα κοριτσόπουλα έκαναν νάζια και καπρίτσια πάνω στην αγκαθωτή πλατούλα του, το κρύο άρχισε να υποχωρεί από το σώμα του σκαντζοχοιρούλη , άρχισε να κουνάει σιγά σιγά τα αγκαθάκια του ανοίγοντας ξανά τα μάτια του...μμμμ πού βρίσκομαι , τι έγινε ,ήρθε η άνοιξη; Κοίταξε γύρω του , δεν έμοιαζε με άνοιξη .Τα φύλλα είχαν ακόμα το χρυσοκίτρινο χρώμα του φθινοπώρου, τα κλαδιά των δέντρων ήταν ακόμα γυμνά, ο ήλιος όμως έκαιγε πάνω στην πλάτη του και ζέσταινε τη μικρή καρδούλα του ..... ε ψιτ σκαντζοχοιρούλη έλα ξύπνα εγώ θα σε ζεσταίνω ας είναι ακόμα χειμώνας ... έλα παρέα μου , πάμε να παίξουμε αρκετά κοιμήθηκες... έλα μη φοβάσαι , ο σκαντζοχοιρούλης χαμογέλασε... αλήθεια θα με ζεσταίνεις εσύ; ναι ναι έλα πάμε με τις αδερφές μου να σκαρφαλώσουμε σε βουνά, να κυλιστούμε σε χωράφια , να βουτήξουμε σε λίμνες...όλα θα είναι φωτεινά...έλα πάμε .... ναι πάμε ....σκαρφάλωσε σε μια ήλιαχτίδα κι έφυγε πέρα μακριά στους ήσυχους κάμπους.

Χωρίς ...

Όταν κοιτάζω ψηλά , όταν κοιτάζω μακριά, όταν κοιτάζω πράγματα που αγαπούσες, όταν κοιτάω εμένα, όταν ακούω το κουταλάκι να χτυπά την πήλινη κούπα μυρίζοντας το άρωμα του καφέ νιώθω ότι είσαι δίπλα μου , ότι θα μου μιλήσεις ή θα μου χαμογελάσεις ή απλά θα με κοιτάξεις...το ξέρω ότι είσαι δίπλα μου και πάντα με προσέχεις ...και σήμερα κοιτώντας τα παιδικά μάτια της Χριστίνας αυτό ήθελα να της πω ότι δε χάθηκε από κοντά της όχι θα είναι για πάντα κοντά της, είστε μέσα μας στο μυαλό στην καρδιά και στο αίμα μας.

Γλυκό μου Χριστινάκι στο λέω αλήθεια θα είναι ο φύλακας άγγελος σου...τέτοιοι άγγελοι υπάρχουν.

Ρόζα - Ροζαλία

Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Λένα Πλάτωνος
Πρώτη εκτέλεση: Λένα Πλάτωνος

Στη ροδοζαχαρένια παραλία
μιλούσαν όλοι για τη Ρόζα-Ροζαλία,
που 'χε στα δυο της μάγουλα
λιγάκι κρέμα φράουλα κι έβγαζε
βόλτα μες στην ροζ ανατολή, το
γουρουνάκι της το τριανταφυλλί.

Και σύννεφα απο ροζ πουλιά
φλαμίγκος της κελαηδούσανε
Ρόζα-Ροδαλία.

Αχ Ρόζα, Ρόζα-Ροζαλία πάμε
μαζί στη συναυλία, ν' ανθίσει
μ' όλα τα βιολιά μια ροζ μεγάλη
βυσσινιά στο πρώτο μας φιλί.

Στη ροδοζαχαρένια παραλία
μιλούν ακόμα για τη Ρόζα-Ροζαλία
και λένε πως την άνοιξη, σα
ρόδινη ανάμνηση, περνάει πέρα
μες τη ροζ ανατολή, το γουρουνάκι
της το τριανταφυλλί.

Και κάποια ροζοπάλινη λατέρνα
ακόμα παίζει το Ρόζα-Ροζαλία.

Αχ Ρόζα, Ρόζα-Ροζαλία πάμε
μαζί στη συναυλία, ν' ανθίσει
μ' όλα τα βιολιά μια ροζ μεγάλη
βυσσινιά στο πρώτο μας φιλί.