Αυστρία, ώρα μηδέν

Αυστρία, Κλάγκενφουρντ, πόλη βγαλμένη από παραμύθια με ξωτικά και νεράιδες, σπιτάκια σαν σπιρτόκουτα με σκεπές ξύλινες , όμορφες σοφίτες, λίμνες γαλάζιες, δροσερά ποταμάκια , δάση ,βουνά, απίστευτη φύση!
Ήταν μία πανέμορφη άνοιξη , Μάιος μήνας (καλή ώρα), έμενα σε ένα ξύλινο σπιτάκι μέσα στο δάσος , πάνω από μια λίμνη και κάθε μέρα βγαίνοντας το πρωί για να πιω καφέ στο μπαλκόνι έβλεπα τα σκιουράκια να κάνουν παιχνίδια και σκανταλιές πάνω στα δέντρα . Θα έμενα εκεί για 15 μέρες και ήθελα να απολαύσω αυτή την απίστευτη ομορφιά. Έτσι κάθε μέρα έπαιρνα το ποδήλατο και τριγυρνούσα στα μονοπάτια που πέρναγαν μέσα από ρυάκια, μικρά δασάκια χαζεύοντας δεξιά κι αριστερά, μυρίζοντας το άρωμα του ξύλου και του νερού.
Όλα φάνταζαν τέλεια... οι μέρες περνούσαν με βόλτες στην εξοχή , μπύρες , ξενύχτια σε μικρές παμπ και τοπικά φεστιβάλ ...όμως ο εφιάλτης μου επαναλήφθηκε ... όχι ρε φιλε παλι. Ξανά τα ίδια, όποτε φεύγω από τη χώρα μου ....δεν μπορώ να χέσω, φτου σου! Μα πώς είναι δυνατόν αφού είχα καταναλώσει όλα τα ακτινίδια του σούπερ-μάρκετ, είχα πιει τόνους μαύρης και ξανθιάς μπίρας ( μου φέρνει συνήθως κόψιμο), είχα φάει κουβάδες από παραδοσιακό αυστριακό γιαούρτι, είχα καπνίσει τον ακάπνιστο πίνωντας ταυτοχρονα λίτρα από καφέ και εδώ και 5 μέρες έχω μείνει ώωωωωρες στην τουαλέτα καταβάλλοντας υπερπροσπάθειες για έστω ένα κουραδάκι κι όμως τίποτα. Και σαν να μη έφτανε αυτό οι φίλοι που μέναμε μαζί με είχαν πάρει χαμπάρι κι είχαν αρχίσει την καζούρα και το δούλεμα,. Το έβαλα καλά στο μυαλό μου ΞΕΧΝΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΑΦΟΔΕΥΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΙΑ !
Ένα απόγευμα λοιπόν φανερά ενοχλημένη κι απελπισμένη από την κατάστασή μου , πήρα το ποδήλατο και χάθηκα βαθιά μέσα στο δάσος μήπως και ηρεμήσω από τα πειράγματα της παρέας μου και τα ηχητικά εφέ που έκαναν κάθε φορά που έμπαινα στην τουαλέτα.... η αλήθεια είναι ότι απορροφήθηκα από τη βόλτα μου και δε σκεφτόμουν πια το πρόβλημα που είχε παρουσιαστεί ... ώσπου έπεσα σε μία τρομερή λακούβα και μαζί με το ποδήλατο τραντάχτηκα κι εγώ... ε εντάξει και; Και; Τα είδα όλα! Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ότι άπαξ και σηκωθώ από τη σέλα τη γάμησα ! Μία τερατώδης κουράδα πίεζε να βγει προς τα έξω, άλλαξα 15 χρώματα! Κανονικά θα έπρεπε να είμαι ευτυχισμένη που επιτέλους θα τελείωνε το μαρτύριό μου, όμως ήμουν στη μέση του πουθενά ( μάλλον καλό αυτό) , μακριά από το σπιτάκι και το βασικότερο χωρίς χαρτί!
Γυρίζοντας τα πετάλια με πολύ αργούς ρυθμούς , καθώς οποιαδήποτε περίσσια κίνηση θα μπορούσε να αποβεί μοιραία , κοίταζα το μέρος όπου θα μπορούσα να τα κάνω... και ναι το βρήκα! Πετάω γρήγορα κάτω το ποδήλατο, χώνομαι πίσω από δύο θάμνους και παίρνω αμέσως θέση βολής ΜΠΟΥΦ!
Το μέγεθος, η ποσότητα και η θερμότητα που είχε αυτή η κουράδα σίγουρα θα μπορούσε να γραφτεί στο βιβλίο Γκίνες. Ταράχτηκα, ένιωσα ότι ανακάλυψα μια πλευρά του εαυτού μου που δεν την ήξερα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Κάθισα στη θέση βολής για κάποια λεπτά μέχρι να συνέρθω από το σοκ και μετά έβγαλα μια βαθιά ανάσα ανακούφισης καθώς ένιωσα ότι έχασα τουλάχιστον εφτά κιλά από πάνω μου ένα για κάθε μέρα ... μετά όμως καινούρια ζόρια! Με τι θα σκουπιστώ ρε φίλε, να ανέβω έτσι στη σέλα του ποδηλάτου δεν έπαιζε με τίποτα, θα ήταν φρικαλέο. Σκέφτηκα για λίγο κρυφοκοιτώντας με «θαυμασμό» αυτό το πράγμα που είχα «γεννήσει» και το βρήκα, η μόνη λύση ήταν να σκουπιστώ με τις κάλτσες μου, δεν υπήρχε τίποτα άλλο που θα μπορούσε να σώσει την κατάστασή μου . Κάνοντας κάποια ακροβατικά, κατάφερα να βγάλω τελικά τα παπούτσια και μετά τις κάλτσες. Τις γύρισα ανάποδα για να είναι τουλάχιστον καθαρές κι αυτό ήταν...
Έφυγα πανικόβλητη για το σπίτι παρακαλώντας να μην ειναι εκεί κανένας, ήθελα να μπω κατευθείαν στο μπάνιο και να απολαύσω ξανά την καινούρια ζωή που άρχιζε για μένα, χωρίς τους πόνους και τις κρυφές εκτοξεύσεις μεθανίου .....
Αυστρία ένα υπέροχο μέρος που σίγουρα είμαι πολύ δεμένη μαζί του , γιατί εκτός από τις κάλτσες μου , άφησα εκεί κι ένα τεράστιο και μοναδικό κομμάτι του εαυτού μου.

Υ.Γ. Μετά τα γέλια- κλάματα που έριξα δάσκαλε Venieri , διαβάζοντας «το νυχτερινό σου χαρταετό» , ζήλεψα τόσο πολύ για την ιστορία σου, που είπα να αφήσω καταμέρος την ποίηση και να ασχοληθώ με το θέμα «κουράδα» , καθώς θυμήθηκα ότι διαθέτω αρκετές ιστορίες με σκατοπεριεχόμενο και είπα να καταθέσω μία από αυτές. Ευχαριστώ( για την έμπνευση) , τα σέβη μου.