Το μονόπρακτο

Βράδυ, αργά στο σταθμό των τρένων...
Κάθονταν σε δύο διαφορετικά παγκάκια αντίκρυ, τα μάτια τους είχαν συνωμοτήσει και τα έλεγαν μεταξύ τους , χωρίς να βγαίνει ούτε ένας ήχος από το στόμα τους...μόνο με τα βλέματα ειπώνονταν όλες οι σκέψεις...
- Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα, κατάλαβε να της λέει .
- Παρατηρώ....
- Τι παρατηρείς;
- Τα τρένα που πάνε κι έρχονται , φεύγουν, σταματάνε , ξεκινάνε και ξανά πάνε κι έρχονται , πάνε κι έρχονται σε ένα ατέρμονο ταξίδι ρουτίνας και καθήκοντος, αλλά δεν είναι μόνο αυτό .
- Δεν είναι; Και τι άλλο είναι ;
- Τα τρένα είναι δύο χωρισμένες ψυχές , κάποτε υπήρξαν θερμοί εραστές, μα όχι πια. Το πάθος του έρωτά τους, τους σκότωσε. Μα πάλι τους είναι αδύνατον να σταθούν ο ένας από τον άλλον πολύ μακριά, βαδίζουν παράλληλα σε δύο γραμμές. Περνάει το ένα πάνω , το άλλο κάτω . Κοιτιούνται στιγμιαία , κάτι ψυθιρίζουν και ξεμακραίνουν πάλι. Κι όταν έρχεται εκείνη η στιγμή ,η στιγμή της κοινής στάσης, έρχονται όσο πιο κοντά μπορούν , μα πάντα παράλληλα. Δεν μπορούν , δεν επιτρέπουν να αγγιχτούν, φοβούνται. Το μόνο που νιώθουν είναι η ανάσα της ψυχής του καθενός, με ένα πόθο για σμίξιμο, με ένα πρέπει για φυγή, με ένα φόβο για την επανάληψη του εγκλήματος και τότε το ταξίδι ξεκινά και πάλι, πριν διαπραχθεί οτιδήποτε. Η σωτηρία τους και ο χαμός τους ξανά και ξανά πάνω στις σιδερένιες, ψυχρές, παράλληλες ράγες. Κρατάω τα όνειρά μου φυλαγμένα σε αυτό το το παγκάκι, αφήνοντας να τα παρασύρει η ταχύτητα των τρένων και τα ζεστά χνώτα των ανθρώπων. Άκου το σύρσιμο στις ράγες, πλησιάζει ένα από αυτά. Αφέσου στην ταχύτητα του, κλείσε τα μάτια σου και αφουγκράσου τον ήχο του. Ακολούθησε το σταμάτημά του , άγγιξε τον όχλο που ξεχύνεται από μέσα του, απελευθερώνοντας την ενέργεια που είχε συσωρευτεί στα όρθια ακίνητα πόδια του και τον ιδρώτα που είχε μουσκέψει τον αέρα. Η ατμόσφαιρα πασαλείβεται με αυτές τις μυρωδιές , με αυτούς τους τους ήχους. Ύστερα πάλι σβήστα όλα αυτά, καθώς θα φεύγει και θα σκορπίζονται όλα στον αέρα παρασυρμένα από την ταχύτητά του...πες πώς ήταν μια στιγμή παραφροσύνης, μια στιγμή ονείρου κι άφησέ τα ...αφέσου κι εσύ μαζί στο ταξίδι του για να ταξιδευτείς.
- Θα κλείσω τα μάτια μου, μόνο υποσχέσου μου ότι όταν θα τ’ ανοίξω δε θα έχεις φύγει;
- Στο υπόσχομαι.
Έκλεισα τα μάτια , το τρένο πλησίαζε, ένιωθα τη ατμόσφαιρα να αλλάζει, να κουβαλάει μαζί της την ορμή του τρένου, τις στοιβαγμένες ανάσες των ανθρώπων και του αέρα που το κυνηγούσε. Πέρασε από μπροστά μου, κάνοντας τα μαλλιά μου να ανεμίσουν. Σταμάτησε...έβγαλε μια ανάσα ανακούφισης από την κούραση της ημέρας, άνοιξε με βαθιά έπαρση τις πόρτες του κι άφησε να ξεχυθεί το πλήθος που κουβαλούσε. Όλη η προηγούμενη ησυχία είχε σιωπήσει, φασαρία από λιγοστές φωνές και πολλά συχγρονισμένα βήματα να τρέχουν προς την ίδια πορεία, η έξοδος, ο προορισμός ολονών, πίσω ξανά στη ζωή της πόλης. «Μπιπ-Μπιπ» η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά «αγαπητοί μου επιβάτες, τελοσπάντων βιαστείται εγώ θέλω να φύγω, δεν μπορώ να σας περιμένω ένα αιώνα μέχρι να πάρετε εσείς τα πόδια σας, βαρέθηκα, γκντουμπ, γεια και χαρά σας φεύγω τώρα, όσοι προλάβατε, προλάβατε». Έκλεισε με θόρυβο τις πόρτες του και ξεκίνησε ξανά το ταξίδι του, λίγο λίγο η ταχύτητα δυνάμωνε, ο αέρας άρχισε πάλι παιχνίδια κυνηγητού και τα μαλλιά μου ανέμισαν στιγμιαία ξανά καταλαβαίνοντας κι αυτά τη δύναμη της κίνησης που απελεύθερωνε η φυγή του τρένου. Σιωπή πάλι , όλα ηχούσαν όπως και πριν, όλα σιωπηλά , ηρεμία ...πάει έφυγε κι αυτό.
Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου και κοίταξα απέναντι... δεν κράτησε την υπόσχεσή της είχε φύγει κι αυτή μαζί με το τρένο...αντίο . ..πάμε μαλάκα σπίτι μονολόγησα κι έφυγα αργά αργά.