Χωρίς τίτλο

Το πρώτο όνειρο

Ονειρεύομαι όταν τα άστρα θα αγκαλιάσουν τη δύναμη της φλόγας που κρύβεται στα μονοπάτια της αλήθειας.

Το φως μιας γιορτής ανύπαρκτης, που κρύβεται σε κάθε στιγμή ζωής, σε κάθε ξεχωριστό κτύπο της καρδιάς.

Μακριά από το χώμα, που με κρατάει σκλαβωμένο και υποταγμένο άνθρωπο, να θυσιάζομαι για το πρόσωπο της γης και τον κόσμο, που αγκαλιάζει με βία τα οράματα της νιότης, κάνοντας τα όνειρα ουτοπίες και ψεύτικες προσευχές.

Κάπου στα μονοπάτια και τους δρόμους της άρνησης και της σκέψης, νομίζω βρίσκεται το χάδι και η ευαισθησία που έκρυψα καλά μέσα μου για να μην τα κάψει κανένας φθόνος και καμία υποκρισία.

Ταξιδεύω σε αυτά που ποτέ δε φαίνονται, κρατάω αυτά που απλά υπάρχουν κάπου βαθιά και αληθινά, αγέννητα ακόμα στην ανθρώπινη ψυχή , φροντίζοντας το μπλε τριαντάφυλλο του βάζου μου, να μη μαραθεί, γιατί αλλιώς θα είναι αργά πια για την ύπαρξη αυτού του ονείρου.

Το δεύτερο όνειρο

Κάθε άνοιξη που θέλει να έρθει, ας έρθει. Μέσα εκεί θα βρίσκεσαι εσύ, το άγγιγμα και η σιωπή σου, η μελωδία και η λύτρωση. Στα πέταλα που ρίχνει κάθε φορά ο ουρανός στάζω και εγώ βροχή, κλαίω και χαμογελώ στα σύννεφα όταν κοιμούνται. Στο χώμα μέσα σαπίζω και αποτεφρώνομαι μαζί με τα φύκια που έμειναν στεγνά από αλάτι. Σιωπή, τίποτα δεν μπορώ να ακούσω. Τίποτα δεν μπορώ να δω παρά μόνο τον αέρα που σμιλεύει την καρδιά μου. Πονάει πολύ , θέλει να αγγίξει τη φωτιά και να καεί , να νιώσει το πνεύμα της ζωής που χύνεται ψηλά από τον ουρανό αφήνοντας δάκρυα νερού να γκρεμιστούν στον κόσμο μου που πνίγηκε απόψε στο πέταλο της ανεμώνας, μιας άνοιξης παλιάς, με πετελούδες άχρωμες να ατενίζουν τα λιβάδια, μιας άνοιξης φτηνής που πόθησα πολύ αλλά δεν ήρθε. Τώρα υπάρχει μόνο ο αέρας, το χώμα, η φωτιά, το νερό μα η καρδιά είναι πλέον νεκρή, μέχρι να σε συναντήσει στον ύπνο σου, στα όνειρα σου, στο βλέμμα σου, στην αφή σου, στη φωνή σου. στην ανάσα σου, σε Εσένα.

Το τρίτο όνειρο

Λούζω το πνεύμα μου με κρασί από τους αμπελώνες της Ιθάκης, αφήνω το χαμόγελο να αλλάξει το πρόσωπο μου και έναν καινούριο κύκλο χαράζω. Υπάρχει πνοή στον άνεμο, την ακούω, υπάρχει χαρά στο κλάμα του βρέφους, ακούω, βλέπω, μυρίζω, αγγίζω, γεύομαι και κάτι άλλο όμως αισθάνομαι. Ναι αισθάνομαι ένα χέρι, μια παλάμη να με αγκαλιάζει και να με ανυψώνει ψηλά στον ουρανό και τότε όλα γίνονται ένας πίνακας ζωγραφικής στα μάτια μου, μια παλέτα που ΄χει πάνω της όλα τα χρώματα του κόσμου, όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων. Τώρα πια το κορμί μου ανυψώνεται κι άλλο κι άλλο, κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στην αγκαλιά αυτού του χεριού και στο δρόμο που δείχνει ο άνεμος. Το νιώθω περνάω από θάλασσες και βουνά, από λίμνες και δάση, από ποτάμια και ηφαίστεια, από πόλεις και πεδιάδες, από χωριά και δρόμους. Βρίσκομαι ψηλά μα δεν πετάω το ξέρω κι αυτό, απλά παρασύρομαι από τον αέρα, με οδηγεί στον προορισμό μου. Ξέρω ότι αύριο πάλι θα ψάχνω και θα αναζητώ. Εκεί έξω κρύβεται η μαγεία, εδώ μέσα κρύβεται η ζωή στο πνεύμα, στη σκέψη , στο πάθος, στην αναζήτησή . Εδώ πιο μέσα είναι η ζωή στην αγάπη και στο φόβο, στο κλάμα και στο τραγούδι.

Και η σιωπή είναι αυτή που θα απλωθεί στα δάση , τα βουνά και τους ωκεανούς. Εσύ που με ακούς, εσύ που με καταλαβαίνεις, μη μιλάς, μόνο άκου το φύσημα του ανέμου, άκου τον ήχο της σιωπής που ταξιδεύει μαζί με κάθε βήμα σου πάνω στις μνήμες, στις αναμνήσεις που καίγονται μαζί με τα βραδινά τσιγάρα. Έξω οι μεθυσμένοι ακολουθούν πιστά το κάλεσμα της νύχτας και μέσα στα σπίτια οι κοιμισμένοι μεγαλουργούν στα σενάρια των ονείρων τους. Άραγε μπορείς να ξεχωρίσεις το χρώμα της σιωπής; Ποιο είναι το δικό σου χρώμα; Το ροζ, το άσπρο, το πράσινο, το πορτοκαλί, το κόκκινο, το κίτρινο, το μπλε , το μοβ ή μήπως το μαύρο; Και αν δεν είναι κανένα από αυτά, δεν πειράζει μη μου πεις τίποτα, για εμένα μόνο αυτά τα χρώματα υπάρχουν. Να ξέρεις εσύ που με ακούς και με καταλαβαίνεις ότι θα αφεθώ τώρα στα ζεστά, καυτά χέρια του ήλιου για να μην κρυώνω άλλο…θα αποκοιμίσω όλους μου του φόβους και θα ανοίξω ξανά τα μάτια μου για να δω την ομορφιά, που κρύβεται πίσω από τις ηλιαχτίδες. Εκείνες που βγαίνουν μέσα απ’ τα γκρίζα σύννεφα ρίχνοντας χρυσάφι στη σκοτεινιασμένη γη.

Υ.Π. Παραλήρημα από τη ζέστη ....