Παιχνίδια μυαλού

Κοιτάζω το κύμα να σκάει πάνω στα βράχια, να τα χαϊδεύει με μια αρρωστημένη αγάπη...μεταμορφώνοντάς τα διαρκώς. Κι ο ήχος του ανέμου να κυριαρχεί σε κάθε σάλεμα της φύσης σκεπάζοντας κάθε ηχώ από το τραγούδι των κυμάτων. Κάθομαι στην υγρή άμμο και κοιτάζω της θάλασσας το ατελείωτο παιχνίδι ...σε κάθε κίνησή της παίρνει ό,τι βρεθεί μπροστά της, το κρύβει καλά στα σπλάχνα της σαν να μην υπήρξε ποτέ ...και κάποτε πάλι το εμφανίζει και το αφήνει έξω στην ακτή γδαρμένο, ξεθωριασμένο, να έχει χάσει κάθε τι από την παλιά του λάμψη, όμως ακόμα υπάρχει, η ουσία του μένει αθρυμμάτιστη. Ίσως και κάπως έτσι να είναι και οι εμπειρίες , οι σκέψεις και τα όνειρα του ανθρώπου... Σε κάτι τέτοιες στιγμές συλλαμβάνομαι να ταξιδεύω πίσω στο χρόνο, σε γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε κάποια άλλη εποχή και είχαν σκονιστεί από τα γεγογονότα, τις σκέψεις της επόμενης ημέρας, του επόμενου χρόνου , το επόμενου καλοκαιριού και να σαν τα ξεθωριασμένα αποκτήματα της θάλασσας , ξεβράζονται στην επιφάνεια της μνήμης μου και παίζουν με τις σκέψεις, παίρνουν θέση και πάλι στο παρόν, άλλοτε για ζωγραφίσουν ξανά το χαμόγελο στα χείλη μου κι άλλοτε για να ξανασκιάσουν το βλέμμα μου, σκέψεις κύματα, συναισθήματα χλωμά , μα η ουσία τους παραμένει αθρυμμάτιστη.