"Ο χορός των ξωτικών για τη νεράιδα που χάθηκε"

Κι ήρθαν τα ρόδα και ρόδισαν και οι πορτοκαλιές νέκρωσαν καθώς οι άδειες σου οι μέρες έτρεξαν μέσα στο βαθύ σκοτάδι, χάθηκαν εκεί και βούλιαξαν μέσα σε πέπλο μαύρο...
Θα σε περιμένουμε με κόκκινα τριαντάφυλλα στις άκρες των δαχτύλων μας.
Θα βλέπεις τη σκιά μας να χορεύει βαλς με τα φύλλα των πλατάνων, καθώς θα πίνουμε τα μυστικά του κρύου ποταμού. Τα ψάρια θα χαριεντίζονται με τις πατούσες μας κι εσύ θα έρχεσαι...


Θα έρχεσαι μεσόκοπη, τυραννισμένη από τον εαυτό σου,θα ξαπλώνεις στις πέτρες κοιτώντας με μάτια κλειστά τις φυλλωσιές των δέντρων και την γκριμάτσα της σκιάς μας να σε χαιρετά και να σου κλείνει το μάτι...
Ένιωσες το μυαλό σου να χάνεται κι άκουσες στριγγλιές το τραγούδι μας στα αυτιά σου να ηχεί...και τότε χάθηκες βαθιά στα παγωμένα μυστικά του ποταμού, αφήνοντας την οσμή του κορμιού σου, σαν πρωινή αύρα, σφραγίδα πάνω στα φύλλα των πλατάνων.

Μα εμείς, εμείς θα σε περιμένουμε με κόκκινα τριαντάφυλλα στις άκρες των δαχτύλων μας.