Θυμάσαι;

Ήταν τότε που σε ρώτησα...Γιατί κλαις...θυμάσαι;
Κι εσύ μου απάντησες
- Δεν ξέρω.
Ήταν τότε που σε ρώτησα τι φοβάσαι ...θυμάσαι;
Και απάντησες
- Εμένα.
Ήταν τότε που σε ρώτησα τι ονειρεύεσαι ...θυμάσαι;
Απάντησες
- Τον ουρανό.
Ήταν τότε που σε ρώτησα...Πού πας ...θυμάσαι;
Δάκρυα μούσκεψαν τα μάτια σου ...σηκώθηκες απότομα, έβαλες το παλτό σου και βγήκες έξω στο κρύο, άρχισες να τρέχεις σαν τρελή μέσα στα χωράφια, έχοντας τα χέρια ψηλά στον ουρανό, ικέτευες να πέσει βροχή, δυνατή, σπαρακτική, άγρια για να λιώσεις, να υγροποιηθείς, να εξατμιστείς, να γίνεις σύννεφο και να ταξιδέψεις μέχρι τις άκρες του ορίζοντα, εκεί που όλα τα χρώματα της μέρας καθώς περνάει η ώρα ενώνονται και γίνονται όλα μαύρα. Εκεί ήθελες να βρεθείς, καρτερώντας τη στιγμή που η ασημόλουστη Σελήνη θα ξυπνούσε για να αφεθείς στα χάδια της για να βαφτείς κι εσύ με ασήμι, για να κλείσεις τα βλέφαρά σου ανάμεσα στα μακριά μαύρα μαλλιά της και να ονειρευτείς...θυμάσαι;
- Πότε θα ξυπνήσεις, πότε θα ξανάρθεις...σε είχα ρωτήσει λίγο πριν φύγεις.
Δεν είπες τίποτα, μου σφιξες τα χέρια, χαμογέλασες, δάκρυσες, έβαλες το παλτό σου και παραδόθηκες στο όνειρο.
Θυμάσαι;